Έλα στη θέση µου

Ακόµα δεν µπορώ να καταλάβω γιατί δεν ήθελε να παντρευτούµε στο Λας Βέγκας. Νόµιζα ότι θα ενθουσιαζόταν µε την ιδέα µου. Η Συµµορία των Δύο. Τζόγος, ποτό. Να περνάµε πλαστικά δαχτυλίδια ο ένας στο χέρι του άλλου, τύφλα, µετά γαµήλια σουίτα και σεξ για δύο συνεχόµενες µέρες. Μακριά απ’ όλους. Μόνο οι δυο µας. Οι γυναίκες ενθουσιάζονται µε την ιδέα να παντρευτούν στη µέση της ερήµου µόνο στις ταινίες. Στην κανονική ζωή θέλουν όσο πιο κεντρικά γίνεται. Και µε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσµο. Αν της έλεγα να παντρευτούµε στη Μητρόπολη, µάλλον θα µου είχε φιλήσει το χέρι.

Με λένε Χρήστο και είµαι 29 ετών. Μικρός για γάµο, το ξέρω. Κι εκείνη είναι 29. Μικρή κι αυτή, αλλά η µαµά της είχε άλλη γνώµη. Νοµίζω ότι αν ο γάµος ήταν νόµιµος στα 13 θα την πάντρευε στα 13. Γι’ αυτό µάλλον υπάρχει και ο διαχωρισµός ανήλικης – ενήλικης νύφης, όχι από φόβο αποπλάνησης αλλά από φόβο µάνας. Τέλος πάντων. Η Κατερίνα – η µέλλουσα γυναίκα µου – είναι σούπερ. Την αγαπάω και θέλω να την κάνω ευτυχισµένη. Από αυτή την άποψη τα έχω καταφέρει µέχρι στιγµής καλά γιατί η ιδέα ότι θα γίνει νύφη την έχει στείλει στον Παράδεισο από τώρα. Δεν τις καταλαβαίνω τις γυναίκες. Σ’ το παίζουν cool και ψαγµένες και όταν αναφέρονται σε «κοινωνικές συµβάσεις» όπως ο γάµος σηκώνουν τάχα ειρωνικά το φρύδι τους – άµα τους πεις όµως στην ψύχρα «λέω να παντρευτούµε γιατί ταιριάζουµε», αντιδρούν λες και µόλις τις έσωσες από τον κακό δράκο και µετά πάνε να ακούσουν το best of του Μπάρι Γουάιτ στο repeat. Γιατί της είπα να παντρευτούµε ενώ έχω όλο τον καιρό µπροστά µου; Έλα ντε. Μάλλον τελικά είµαι ροµαντικός. Και ο πατέρας µου έτσι ξαφνικά είχε κάνει πρόταση στη µητέρα µου. Είναι µαζί 45 χρόνια και ακόµα πολύ αγαπηµένοι. Οπότε γιατί να µην κάτσει έτσι κι ο δικός µου γάµος; Έτσι σκέφτηκα και της έκανα την πρόταση. Για το Βέγκας. Αλλά αυτό δεν έκατσε.

Λένε πως όταν ο άνδρας φτάσει στα 30 όλη η ζωή του περνάει από µπροστά του και σκέφτεται τι έχει κάνει και πού θα τον οδηγήσει το µέλλον. Ευτυχώς που δεν τα έχω πατήσει ακόµα – και υπαρξιακό και προετοιµασία γάµου θα µε έστελναν κατευθείαν στον ψυχολόγο. Τελικά νοµίζω ότι όσο πιο µικρός παντρεύεσαι τόσο το καλύτερο, έχεις περισσότερες αντοχές για τα προεόρτια. Δεν καταλαβαίνω πώς πάνε και ξαναπαντρεύονται κάποιοι στα 50, εγώ θα είχα πάθει σίγουρα καρδιακό επεισόδιο. Αν ήµουν ελεύθερος να ξανασχεδιάσω την ηµέρα του γάµου µου, έστω και στην Αθήνα, θα παντρευόµουν µε την Κατερίνα, µόνοι µας, σε µια µικρή εκκλησία, µετά θα βγάζαµε έξω τους στενούς συγγενείς µας και θα καταλήγαµε στη γαµήλια σουίτα που θα είχαµε ήδη κλείσει σε χλίδα ξενοδοχείο, θα γινόµαστε τύφλα και θα κάναµε σεξ για δύο µέρες. Η Συµµορία των Δύο και πάλι δηλαδή, αλλά χωρίς τον τζόγο και το τζετ – λαγκ. Δεν έχω ιδέα γιατί άφησα την Κατερίνα να µε πείσει να κάνουµε όλα αυτά που πρόκειται να γίνουν (µε 150 καλεσµένους για αρχή). Μάλλον είναι επειδή θέλω να την κάνω ευτυχισµένη και κάθε φορά που έφερνα αντιρρήσεις έπεφτε σε κατάθλιψη. Τώρα πια – αργά βέβαια – έχω καταλάβει πως αυτό είναι ένα από τα κόλπα των γυναικών για να σε τουµπάρουν. Ποτέ δεν είναι πραγµατικά δυστυχισµένες. Εκείνοι που είναι πραγµατικά δυστυχείς είναι οι άνδρες, όπως εγώ πέντε µήνες τώρα. Είναι σαν να δίνω ξανά Πανελλήνιες: δεν µπορώ να κοιµηθώ ή ξυπνάω µε εφιάλτες, δεν µπορώ να συγκεντρωθώ και δεν θέλω να βγω µε τους φίλους µου. Τουλάχιστον στις Πανελλήνιες υπήρχε προοπτική. Εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει καµία. Προς το παρόν τα πάντα έχουν επισκιαστεί από τη φοβερή µέρα της τελετής και του πάρτι. Αν αποφάσιζα εγώ για το πάρτι θα έβρισκα µια εγκαταλειµµένη αποθήκη και θα γινόταν κόλαση. Θα έφερνα και το φίλο µου τον Θωµά που είναι dj και θα έβαζε για πρώτο κοµµάτι το Crown of Love των Arcade Fire. Για το πάρτι στο κτήµα που έχουµε κανονίσει η Κατερίνα αποφάσισε να χορέψουµε το Let’s Stay Together του Αλ Γκριν. «Οκ», λέω, «ας χορέψουµε αυτό». Μετά οµως συνεχίζει: «Μίλησα µε τον dj και µου είπε να µην ανησυχούµε, θα βάλει τα γνωστά». Τη ρωτάω ποια είναι αυτά τα γνωστά. «Ε, να, απ’ όλα, Boney Μ, Doors, ΑΒΒΑ, Μιχάλη Χατζηγιάννη και νησιώτικα για τους συγγενείς». «Ξέχασες τα ρεµπέτικα», είπα στην άγνωστη απέναντί µου που είχε πάρει τη θέση της κοπέλας µου. Αυτό λέγεται µετάλλαξη.

«Πώς τη λένε, είπαµε, τη µέλλουσα γυναίκα σου;» µε ρώτησε χθες µια συνάδελφος από άλλο γραφείο. «Δεν θυµάµαι», της είπα φοβερά µπερδεµένος. «Καλό το σόι της νύφης;» συνέχισε µετά. «Το ποιο;» Έφυγε χωρίς να µε ξαναρωτήσει τίποτε άλλο. Έχω µπλοκάρει µε τους οικογενειακούς τίτλους. Τα πεθερικά. Η κουνιάδα. Ο µπατζανάκης. Η ορολογία ακούγεται, το λιγότερο, παράξενη. Μόνο η λέξη κουµπάρος µου αρέσει γιατί έχω πει στον κολλητό µου τον Πάνο να µας παντρέψει και είµαι πολύ χαρούµενος. Τον αγαπάω πολύ τον µπάσταρδο, είµαστε µαζί από πιτσιρίκια. Κάτι πήγε να πει εκεί η Κατερίνα, που δεν τον πολυπάει, δεν έχω ιδέα γιατί, αλλά το βλέµµα µου την εµπόδισε. Πρέπει να το κάνω αυτό πιο συχνά, αλλά δεν θυµάµαι πώς ακριβώς έδειχνα εκείνη τη στιγµή για να το επαναλάβω. Οι γυναίκες, έχω προσέξει, πάντα έχουν έτοιµες δυο, τρεις εκφράσεις – καρµπόν.

Γενικά δεν έχω ιδέα πώς έµπλεξα έτσι. Πέρα απ’ όλα αυτά που πρέπει να θυµηθώ να κάνω κάθε µέρα, είµαι υποχρεωµένος να βρω και πού θα καθήσει ποιος και µε ποιον. Στην τελική τι µε νοιάζει πού θα καθήσουν όλοι αυτοί; Ας κάτσουν όρθιοι για να χορεύουν χασάπικα και συρτά. Αυτό δεν θέλουν άλλωστε; όµως η Κ. (έτσι την έχω καταχωρίσει στον εγκέφαλό µου τώρα τελευταία) εδώ και τρεις µέρες επιµένει. Κάθε φορά µου έρχεται να της κλείσω το τηλέφωνο, αλλά µετά ξέρω τι σηµαίνει αυτό και δεν αντέχω τα µούτρα. Κάθοµαι λοιπόν και την ακούω και ενώ τα τηλέφωνα χτυπούν µανιασµένα στο γραφείο, «µωρό µου, να βάλουµε τον Τζορτζ και τον Ανδρέα µαζί µε τη Βασιλική και τον Γιάννη ή θα πλακωθούν όπως τότε σ’ εκείνο το µπαρ;» «Μακάρι», είχα έτοιµη την απάντηση, αλλά είπα «Φυσικά». Σε ό,τι µε ρωτάει εδώ και µήνες απαντάω «φυσικά». Πραγµατικά δεν έχω ιδέα σε τι έχω πει ως τώρα «φυσικά». Μπορεί να έχω συµφωνήσει να δώσουµε 3.000 ευρώ στην εκκλησία, να έχουµε αστακό και καραβίδες στο µενού και να φορέσω φράκο. Εν τω µεταξύ έχουµε το δράµα του νυφικού. Η Κ. έχει γυρίσει όλα τα µαγαζιά κι ακόµα να βρει το σωστό, το ένα και µοναδικό. Αυτό µε ανησυχεί γιατί εµένα θα µου άρεσε µε κάτι κολλητό και µίνιµαλ. «Μίνιµαλ φοράω σε συναυλίες», µου απάντησε αποστοµωτικά. «Για το γάµο µου θέλω κάτι εντυπωσιακό». Τι να πω πια;

Στο µεταξύ ανακάλυψα πως πέντε µήνες ίσα – ίσα που φτάνουν για να µαζέψεις τα χαρτιά που χρειάζονται για τις άδειες. Και µετά σου λένε υπογεννητικότητα. Ε, βέβαια. Πάει κάποιος να παντρευτεί και του πέφτουν τα µαλλιά µόνο για να πάρει όλα τα χαρτιά. Στο τέλος ακυρώνει και το γάµο κι έτσι δεν κάνει παιδί. Απλό. Σήµερα το πρωί, πάντως, στον καθρέφτη µου φάνηκε ότι και τα δικά µου έχουν αραιώσει κάπως από την τελευταία φορά που τα εξέτασα. Θεέ µου, όχι κι αυτό. Όχι τώρα!

«Κάντε το γάµο σας στο Διάστηµα! Κοστίζει µόνο 2,3 εκατοµµύρια δολάρια!» Με αυτό το όνειρο ξύπνησα το πρωί της ηµέρας του γάµου µου και πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα µέχρι να σιγουρευτώ πως δεν βρισκόµουν στον Άρη. Το κοστούµι µου, προσεκτικά κρεµασµένο, µε κοιτούσε ατάραχο. Στο κινητό µου είχα ήδη πέντε µηνύµατα. «Καλό κρέµασµα!» έγραφαν τα τρία. Α χα. Κοιτάχτηκα πάλι στον καθρέφτη, τα µαλλιά µου, είναι γεγονός, έχουν αραιώσει λίγο πάνω. «Τι ακριβώς πάω να κάνω;» ρώτησα απεγνωσµένος το είδωλό µου.

Τελικά όλα ήταν όπως έπρεπε: λίγο κιτς και λίγο αστεία. Η Κατερίνα φαινόταν µονίµως στα πρόθυρα εγκεφαλικού. Ένα ρύζι µου µπήκε στο µάτι και έβλεπα µόνο µε το ένα. Χόρεψα καλαµατιανό µε µια ξαδέλφη της πεθεράς µου που µε ερωτεύτηκε. Το νυφικό ήταν υπέροχο – χαλάλι τα ευρώ που πλήρωσα. Και όλα τα άλλα, φυσικά, για τα οποία πήραµε και δάνειο. Αλλά η Κατερίνα ήταν ευτυχισµένη. Κι εγώ ήµουν ευτυχισµένος. Στο κάτω – κάτω παντρεύτηκα τη γυναίκα που αγαπώ. Τι καλύτερο; Πάντως, αν υπάρξει επόµενη φορά, θα πάµε σίγουρα Βέγκας.